Ed Lekatompessy (54), trajectbegeleider van jonge moeders bij Altra Onderwijs en Jeugdhulp in Amsterdam – Voor de rubriek ‘De Keukentafel’ voor Zorg+Welzijn, vakblad voor sociaal professionals, juni 2014

‘Dat ik zelf twee kinderen heb, gaf de doorslag om met jonge moeders te kunnen gaan werken. Tien jaaar geleden vroeg een collega van de time out klas voor spijbelende jongeren waar ik destijds werkte om het project ‘Weer aan de slag’ te beginnen: tienermoeders zonder opleiding begeleiden naar een toekomst. Men zag blijkbaar in mij dat ik het als man wel aan kon, want vaak wordt dit soort werk door vrouwen gedaan. Ik ben vrij rustig en in mijn werkstijl zit veel humor. De situaties waarin de moeders zitten zijn vaak in- en intriest, dus ik kan maar beter even het licht laten schijnen voor hen. ‘Welk rugnummer moet ik hebben’, vraag ik vaak, omdat ik al de zoveelste hulpverlener ben. Dan schaterlachen ze al. ‘Ed, je hebt helemaal geen drempel’, hoorde ik er laatst eentje zeggen. De jonge moeders hebben meestal slechte ervaringen met mannen. Ik kan hen een ander beeld geven, laten zien dat niet alle mannen hetzelfde zijn.

‘In mijn werkstijl zit veel humor’

De moeders zijn tussen de 16 en 27 jaar. In de meeste gevallen alleenstaand, een groot deel is allochtoon. Ze hebben vaak niet geleerd met geld om te gaan, dus er zijn veel schulden. Ik ben nu erg druk met een meisje van 23, dat als kind gevlucht is uit het land van herkomst, hier uitgehuwelijkt, weer gescheiden, met twee kinderen die ze niet mag zien, en dat nu een derde kind heeft met andere man. Ze is goed bezig, is bijna schuldenvrij, en in augustus doet ze staatsexamen Nederlands om een opleiding uiterlijke verzorging te kunnen gaan doen. En intussen heeft ze ook nog haar theorie-rijexamen gehaald.

‘ Werken met jongeren blijft mijn lust en mijn leven’

De keukentafel is de plek waar ik met mijn vrouw praat over wat we hebben meegemaakt die dag. Even spuien, maar daarna gaat de knop wel om. Soms moet ik mijn werktelefoon ’s avonds nog in de oplader doen, en zie ik dat ik een bericht heb. Ik lees het niet, maar kan in bed nog zo een uur denken: wat zou er in staan? Dan vind ik het even moeilijk los te laten. Ik zorg ook dat ik goede berichten deel aan tafel: dat een meid haar diploma heeft gehaald, een huis heeft gekregen of dat haar belastingschuld is kwijtgescholden. De laatste tijd praten we ook veel over de crisis. De ontwikkelingen met de studiefinanciering bijvoorbeeld. Dat wordt straks een volledige lening. Hoe kan ik dat maken naar mijn moeders? Ook hebben we het over de vele reorganisaties, en de rapportages en urenregistraties die bij het werk komen kijken. Daarin herkent mijn vrouw zich ook.

Werken met jongeren blijft mijn lust en mijn leven. Mijn droom is nog eens mijn pedagogische ervaring in te zetten in Indonesië. Ik ging er de afgelopen tien jaar geregeld met vrouw en kinderen heen. We verblijven dan in een kampong, dicht bij de mensen thuis. Je maakt jongeren daar al blij met kleine dingetjes, zoals een woordenboek Engels.’